IJzeren kruis

Slag om Vliegveld Valkenburg Zh - mei 1940

Tijdens de slag om Valkenburg Zh vielen er veel slachtoffers aan beide kanten. In het dorp, aan het kerkplein, bevond zich een schoolgebouw. Dit gebouw gebruikte men al snel om de gewonden in op te vangen. Op de muren van het pand schilderde men een groot rood kruis. Men hoopte dat het pand gespaard zou blijven voor de Nederlandse granaten die vanuit het duingebied op het Vliegveld en het dorp werden afgeschoten.

Gelet op de beschietingen en zware gevechten was het schoolgebouw al snel gevuld met gewonde soldaten en burgers. Eén verhaal van een ooggetuige is mij altijd bijgebleven. Het betreft de persoonlijk getuigenis van de dominee van het dorp (Ds. Veldkamp). Deze dominee bezocht de gewonden in het betreffende pand met als doel ze enige troost te bieden. Zo lagen er in het pand twee militairen zwaar gewond naast elkaar op een bed. Eén betrof een Nederlandse soldaat van het 4e Infanterie regiment en de andere een Duitse Wehrmacht soldaat van het Infanterie regiment 47. Beiden hadden niet lang meer te leven. De dominee sprak met de Nederlandse soldaat. Ze spraken over God, over Jezus en over de liefde voor Hem in de mensen (ondanks alle ellende om hen heen). Plotseling sprak de Duitse soldaat die op het bed naast de Nederlandse soldaat meeluisterde de dominee aan met de woorden;

Aber ich kennen den namen

De dominee draaide zich om en keek de Duitser aan. 

De man was zwaargewond, tranen liepen van zijn gezicht af. Hij wist dat hij ging sterven en herkende de naam Jezus. Ook hij wist dat hij veilig was bij zijn Herder Jezus Christus. Hij vroeg de dominee om met hem te bidden.

Toen ik dit voor het eerst hoorde ontroerde dit mij zeer. Twee soldaten, vijanden maar tegelijkertijd twee mensen die in hun doodstrijd rust vonden bij hun verlosser. Twee mensen die wisten dat hun aardse leven ten einde liep, maar desondanks niet verbitterd hun laatste adem uitbliezen. Nee, ze lieten los in de verwachting van hun verlossing en daarmee omarmde ze de liefde waar ze op vertrouwden. Wat een genade is dat!

In het schoolgebouw lag nog een Duitse soldaat. De dominee bezocht ook hem, maar deze soldaat wilde niets van Jezus weten. Nee, deze soldaat had maar één geloof. Dat was het geloof in Adolf Hitler. Ook hij wist dat hij ging sterven, maar hij was trots op het feit dat hij stierf voor Hitler en hij wist te vertellen dat hij nu toch zeker het ijzeren kruis zou ontvangen.  

Ook dit verbaasde mij. Het leerde mij dat er ook mensen zijn die, zelfs in hun doodstrijd, blijven vasthouden aan aardse overtuigingen die maar al te vaak gebouwd zijn op misplaatste trots.

Wie zou er nu beter af zijn geweest? De Duitse soldaat die stierf met het oog op het kruis van Jezus, of de soldaat die stierf met vertrouwen in het kruis van Hitler? Jij mag het zeggen..